Voor mijn bijna 40-jarige dochter ben ik een fotoboek aan het maken. Een leuk tijdsdocument, ook van mijn eigen leven.
Met pijn en moeite kan ik twee (donkere, wazige) foto’s vinden waarop ik zwanger ben van haar. Ook de babyfoto’s zijn abominabel. Een vergeelde polaroid dat papa haar de fles geeft, een overbelichte van haar in haar reiswiegje, dat was het wel zo’n beetje. We hadden zelf niet eens een fototoestel in die tijd, realiseer ik me.
Later wel, en zo komt het dat ik toch een kleine twintig fysieke albums door moet spitten voor mijn dochters verjaardagscadeau. Een hels karwei. Heb ik eindelijk gevonden wat ik wil, dan moet ik de foto inscannen om een digitaal eindproduct te krijgen. Gelukkig ben ik op tijd begonnen, want dit klusje vergt wel een paar weken.
Over een paar jaar wordt mijn zoon veertig, niet aan denken nu. Van hem heb ik overigens niet één foto waarop ik zwanger ben van hem. Tijden veranderen, met of zonder document.
Leave A Comment